Συνθήκη Νεϊγύ Νοέμβριος 1919
Προέβλεπε την παραχώρηση της Δυτικής Θράκης από τη Βουλγαρία στην Ελλάδα. Στη συνθήκη ήταν συνημμένο το Σύμφωνο περί αμοιβαίας μεταναστεύσεως μεταξύ Ελλάδος και Βουλγαρίας. Με βάση αυτό, αναχώρησαν από την Ελλάδα περίπου 50.000 Βούλγαροι και από τη Βουλγαρία περίπου 30.000 Έλληνες (περίπου 20.000 Έλληνες είχαν μεταναστεύσει πριν από την υπογραφή της συνθήκης.
Συνθήκη Λοζάνης 24 Ιουλίου 1923
Η συνθήκη ειρήνης υπογράφτηκε στις 24 Ιουλίου 1923 για τη ρύθμιση των εδαφικών και διπλωματικών προβλημάτων που ανέκυψαν μετά τη λήξη του Α΄ Παγκοσμίου πολέμου (1914-1918) και την ελληνοτουρκική σύρραξη που κράτησε ως το 1922.
(Σημείωση: Οι όροι της συνθήκης που αφορούν το προσφυγικό ζήτημα αναφέρονται στην ελληνοτουρκική σύμβαση που περιλήφθηκε στη συνθήκη και αναφέρονται παρακάτω).
Ελληνοτουρκική σύμβαση 30 Ιανουαρίου 1923
Η ελληνοτουρκική σύμβαση υπογράφτηκε στις 30 Ιανουαρίου 1930 και αποτελούσε μέρος της συνθήκης της Λοζάνης (24 Ιουλίου 1923). Αυτή ρύθμιζε την ανταλλαγή των πληθυσμών μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας. Προβλεπόταν η υποχρεωτική ανταλλαγή μεταξύ των Ελλήνων ορθοδόξων κατοίκων της Τουρκίας και των μουσουλμάνων κατοίκων της Ελλάδας. Αυτή θα ίσχυε τόσο γι’ αυτούς που παρέμεναν στις εστίες τους, όσο και γι’ αυτούς που είχαν ήδη καταφύγει στην ομόθρησκη χώρα. Μάλιστα, η ανταλλαγή θα ίσχυε αναδρομικά για όλες τις μετακινήσεις που έγιναν από τη μέρα που κηρύχθηκε ο Α’ Βαλκανικός πόλεμος (18 Οκτωβρίου 1912). Από την ανταλλαγή αυτή εξαιρέθηκαν οι Έλληνες ορθόδοξοι της Κωνσταντινούπολης, της Ίμβρου και της Τενέδου και οι μουσουλμάνοι της Δυτικής Θράκης. Οι ανταλλάξιμοι σύμφωνα με τη σύμβαση ανταλλαγής:
α) θα απέβαλαν την παλιά ιθαγένεια και θα αποκτούσαν την ιθαγένεια της χώρας στην οποία θα εγκαθίσταντο
β) είχαν δικαίωμα να μεταφέρουν την κινητή περιουσία τους
γ) είχαν δικαίωμα να πάρουν από το κράτος στο οποίο θα μετανάστευαν ως αποζημίωση περιουσία ίσης αξίας με την ακίνητη περιουσία που εγκατέλειπαν φεύγοντας
δ) θα διευκολύνονταν στη μετακίνησή τους από τη Μικτή Επιτροπή Ανταλλαγής.
Η συμφωνία αυτή για την ανταλλαγή πληθυσμών διέφερε από τις προηγούμενες. Καθιέρωνε για πρώτη φορά τη μαζική μετακίνηση πληθυσμών και είχε υποχρεωτικό χαρακτήρα, ενώ οι μέχρι τότε συμφωνίες προέβλεπαν εθελοντική μετανάστευση κατοίκων κάποιων επίμαχων περιοχών.
Σύμβαση Άγκυρας Ιούνιος 1925 / Συμφωνία Αθηνών Δεκέμβριος 1926
Μετά την υπογραφή της Σύμβασης ανταλλαγής πληθυσμών και της Συνθήκης ειρήνης της Λοζάνης, οι σχέσεις της Ελλάδας με την Τουρκία δοκιμάζονταν κατά διαστήματα από εντάσεις. Ύστερα από διαπραγματεύσεις, τον Ιούνιο του 1925 υπογράφτηκε η Σύμβαση της Άγκυρας και το Δεκέμβριο του 1926 η Συμφωνία των Αθηνών. Αυτές ρύθμιζαν τα επίμαχα θέματα, όμως δεν εφαρμόστηκαν ποτέ.
Συμφωνία Άγκυρας 10 Ιουνίου 1930
Τον Αύγουστο του 1928 το κόμμα των Φιλελευθέρων κέρδισε τις εκλογές και σχεδόν αμέσως η νέα κυβέρνηση ξεκίνησε διαπραγματεύσεις που κράτησαν δύο χρόνια. Ο Ελευθέριος Βενιζέλος επιθυμούσε τη διευθέτηση των οικονομικών διαφορών και την αναγνώριση του εδαφικού καθεστώτος μεταξύ των δύο χωρών. Όμως, σε κάθε προσπάθεια προσέγγισης με την Τουρκία, εμπόδιο στεκόταν η έντονα αρνητική στάση των προσφύγων.
Στις 10 Ιουνίου 1930 υπογράφτηκε η Συμφωνία της Άγκυρας που αποτελούσε το οικονομικό σύμφωνο μεταξύ των δύο χωρών. Τα κυριότερα σημεία του ήταν:
α) ρύθμισε το ζήτημα των Ελλήνων ορθοδόξων της Κωνσταντινούπολης και των μουσουλμάνων της Δυτικής Θράκης, καθώς και των «φυγάδων»
β) όριζε ότι οι ανταλλάξιμες μουσουλμανικές περιουσίες στην Ελλάδα και οι ελληνικές στην Τουρκία περιέρχονταν στην κυριότητα του Ελληνικού και Τουρκικού Δημοσίου αντίστοιχα
γ) προέβλεπε αμοιβαία απόσβεση των οικονομικών υποχρεώσεων μεταξύ των δύο χωρών.
Σύμφωνο φιλίας, ουδετερότητας και διαιτησίας / Πρωτόκολλο για περιορισμό των ναυτικών εξοπλισμών / Σύμβαση εμπορίου εγκατάστασης και ναυτιλίας 30 Οκτωβρίου 1930
Η Συμφωνία της Άγκυρας ολοκληρώθηκε στις 30 Οκτωβρίου του 1930 με το Σύμφωνο φιλίας, ουδετερότητας και διαιτησίας, το Πρωτόκολλο για περιορισμό των ναυτικών εξοπλισμών και τη Σύμβαση εμπορίου, εγκατάστασης και ναυτιλίας. Με την τελευταία αυτή σύμβαση δόθηκε η δυνατότητα στους υπηκόους του καθενός από τα δύο κράτη να ταξιδεύουν ή να εγκαθίστανται (με κάποιους περιορισμούς) στο έδαφος του άλλου κράτους.
Προέβλεπε την παραχώρηση της Δυτικής Θράκης από τη Βουλγαρία στην Ελλάδα. Στη συνθήκη ήταν συνημμένο το Σύμφωνο περί αμοιβαίας μεταναστεύσεως μεταξύ Ελλάδος και Βουλγαρίας. Με βάση αυτό, αναχώρησαν από την Ελλάδα περίπου 50.000 Βούλγαροι και από τη Βουλγαρία περίπου 30.000 Έλληνες (περίπου 20.000 Έλληνες είχαν μεταναστεύσει πριν από την υπογραφή της συνθήκης.
Συνθήκη Λοζάνης 24 Ιουλίου 1923
Η συνθήκη ειρήνης υπογράφτηκε στις 24 Ιουλίου 1923 για τη ρύθμιση των εδαφικών και διπλωματικών προβλημάτων που ανέκυψαν μετά τη λήξη του Α΄ Παγκοσμίου πολέμου (1914-1918) και την ελληνοτουρκική σύρραξη που κράτησε ως το 1922.
(Σημείωση: Οι όροι της συνθήκης που αφορούν το προσφυγικό ζήτημα αναφέρονται στην ελληνοτουρκική σύμβαση που περιλήφθηκε στη συνθήκη και αναφέρονται παρακάτω).
Ελληνοτουρκική σύμβαση 30 Ιανουαρίου 1923
Η ελληνοτουρκική σύμβαση υπογράφτηκε στις 30 Ιανουαρίου 1930 και αποτελούσε μέρος της συνθήκης της Λοζάνης (24 Ιουλίου 1923). Αυτή ρύθμιζε την ανταλλαγή των πληθυσμών μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας. Προβλεπόταν η υποχρεωτική ανταλλαγή μεταξύ των Ελλήνων ορθοδόξων κατοίκων της Τουρκίας και των μουσουλμάνων κατοίκων της Ελλάδας. Αυτή θα ίσχυε τόσο γι’ αυτούς που παρέμεναν στις εστίες τους, όσο και γι’ αυτούς που είχαν ήδη καταφύγει στην ομόθρησκη χώρα. Μάλιστα, η ανταλλαγή θα ίσχυε αναδρομικά για όλες τις μετακινήσεις που έγιναν από τη μέρα που κηρύχθηκε ο Α’ Βαλκανικός πόλεμος (18 Οκτωβρίου 1912). Από την ανταλλαγή αυτή εξαιρέθηκαν οι Έλληνες ορθόδοξοι της Κωνσταντινούπολης, της Ίμβρου και της Τενέδου και οι μουσουλμάνοι της Δυτικής Θράκης. Οι ανταλλάξιμοι σύμφωνα με τη σύμβαση ανταλλαγής:
α) θα απέβαλαν την παλιά ιθαγένεια και θα αποκτούσαν την ιθαγένεια της χώρας στην οποία θα εγκαθίσταντο
β) είχαν δικαίωμα να μεταφέρουν την κινητή περιουσία τους
γ) είχαν δικαίωμα να πάρουν από το κράτος στο οποίο θα μετανάστευαν ως αποζημίωση περιουσία ίσης αξίας με την ακίνητη περιουσία που εγκατέλειπαν φεύγοντας
δ) θα διευκολύνονταν στη μετακίνησή τους από τη Μικτή Επιτροπή Ανταλλαγής.
Η συμφωνία αυτή για την ανταλλαγή πληθυσμών διέφερε από τις προηγούμενες. Καθιέρωνε για πρώτη φορά τη μαζική μετακίνηση πληθυσμών και είχε υποχρεωτικό χαρακτήρα, ενώ οι μέχρι τότε συμφωνίες προέβλεπαν εθελοντική μετανάστευση κατοίκων κάποιων επίμαχων περιοχών.
Σύμβαση Άγκυρας Ιούνιος 1925 / Συμφωνία Αθηνών Δεκέμβριος 1926
Μετά την υπογραφή της Σύμβασης ανταλλαγής πληθυσμών και της Συνθήκης ειρήνης της Λοζάνης, οι σχέσεις της Ελλάδας με την Τουρκία δοκιμάζονταν κατά διαστήματα από εντάσεις. Ύστερα από διαπραγματεύσεις, τον Ιούνιο του 1925 υπογράφτηκε η Σύμβαση της Άγκυρας και το Δεκέμβριο του 1926 η Συμφωνία των Αθηνών. Αυτές ρύθμιζαν τα επίμαχα θέματα, όμως δεν εφαρμόστηκαν ποτέ.
Συμφωνία Άγκυρας 10 Ιουνίου 1930
Τον Αύγουστο του 1928 το κόμμα των Φιλελευθέρων κέρδισε τις εκλογές και σχεδόν αμέσως η νέα κυβέρνηση ξεκίνησε διαπραγματεύσεις που κράτησαν δύο χρόνια. Ο Ελευθέριος Βενιζέλος επιθυμούσε τη διευθέτηση των οικονομικών διαφορών και την αναγνώριση του εδαφικού καθεστώτος μεταξύ των δύο χωρών. Όμως, σε κάθε προσπάθεια προσέγγισης με την Τουρκία, εμπόδιο στεκόταν η έντονα αρνητική στάση των προσφύγων.
Στις 10 Ιουνίου 1930 υπογράφτηκε η Συμφωνία της Άγκυρας που αποτελούσε το οικονομικό σύμφωνο μεταξύ των δύο χωρών. Τα κυριότερα σημεία του ήταν:
α) ρύθμισε το ζήτημα των Ελλήνων ορθοδόξων της Κωνσταντινούπολης και των μουσουλμάνων της Δυτικής Θράκης, καθώς και των «φυγάδων»
β) όριζε ότι οι ανταλλάξιμες μουσουλμανικές περιουσίες στην Ελλάδα και οι ελληνικές στην Τουρκία περιέρχονταν στην κυριότητα του Ελληνικού και Τουρκικού Δημοσίου αντίστοιχα
γ) προέβλεπε αμοιβαία απόσβεση των οικονομικών υποχρεώσεων μεταξύ των δύο χωρών.
Σύμφωνο φιλίας, ουδετερότητας και διαιτησίας / Πρωτόκολλο για περιορισμό των ναυτικών εξοπλισμών / Σύμβαση εμπορίου εγκατάστασης και ναυτιλίας 30 Οκτωβρίου 1930
Η Συμφωνία της Άγκυρας ολοκληρώθηκε στις 30 Οκτωβρίου του 1930 με το Σύμφωνο φιλίας, ουδετερότητας και διαιτησίας, το Πρωτόκολλο για περιορισμό των ναυτικών εξοπλισμών και τη Σύμβαση εμπορίου, εγκατάστασης και ναυτιλίας. Με την τελευταία αυτή σύμβαση δόθηκε η δυνατότητα στους υπηκόους του καθενός από τα δύο κράτη να ταξιδεύουν ή να εγκαθίστανται (με κάποιους περιορισμούς) στο έδαφος του άλλου κράτους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου